Bracia Mniejsi Reformaci zostali sprowadzeni do Chocza przez biskupa kujawskiego Andrzeja Lipskiego w 1623 roku. Pierwsze zabudowania klasztorne i świątynia były drewniane, a w latach 20. XVIII w. wzniesiono nowe, murowane.

Reformaci przebywali w Choczu do czasu kasaty ukazem carskim z 27.10.1864 roku, a powrócili w 1920 roku. W 1923 r.klasztor wszedł w skład odrodzonej prowincji (włączenie Komisariatu Zależnego na Górnym Śląsku z formalnie istniejącą prowincją w byłym zaborze pruskim) Niepokalanego Poczęcia NMP w Wielkopolsce (od 1932 roku Wniebowzięcia NMP w Polsce).

Podczas II wojny światowej franciszkanie musieli opuścić Chocz, a z klasztoru uczyniono internat dla dziewcząt. Bracia powrócili do Chocza 23.05.1945 roku, ale już w październiku 1954 roku musieli opuścić klasztor, w którym zamieszkały siostry św. Teresy – tylko jeden z braci kapłanów pełnił funkcję rektora kościoła i kapelana sióstr. Definitywne opuszczenie Chocza nastąpiło w 1957 roku. 

Po blisko 50 latach nieobecności nasi współbracia powrócili do Chocza i objęli klasztor utracony w 1957 roku na rzecz diecezji. Biskup kaliski Stanisław Napierała zwrócił prowincji prawo własności kościoła i klasztoru. Dom został erygowany jako filialny 1.07.2005 roku. Od tego też dnia zostało nam powierzone duszpasterstwo parafii św. Andrzeja Apostoła w Choczu.

Dekretem z 27.05.2013 roku konwent został samodzielnym domem zakonnym.