Fundacja wieluńska powstała w 1629 roku dzięki Marcinowi Wieruszowi Kowalskiemu, Pawłowi Niewęgłowskiemu i ks. Franciszkowi Frakstynowi. Placówka należała do wielkopolskiej prowincji reformatów św. Antoniego. Pierwsi zakonnicy przyjechali z Warszawy.

Kościół, którego budowę ukończono w 1634 roku, przyozdobił freskami ówczesny gwardian Gabriel Rujniewicz. Przez pewien czas klasztor był miejscem schronienia franciszkanów irlandzkich, uchodzących ze swego kraju z powodu prześladowań religijnych.

W czasach zaborów zakonnicy angażowali się w powstaniach listopadowym i styczniowym, stąd w 1864 roku, na mocy rozporządzenia carskiego, klasztor został zniesiony.

W 1921 roku klasztor objęli franciszkanie Prowincji św. Jadwigi, a od 1923 roku wszedł w skład  odrodzonej prowincji (włączenie Komisariatu Zależnego na Górnym Śląsku z formalnie istniejącą prowincją w byłym zaborze pruskim) Niepokalanego Poczęcia NMP w Wielkopolsce (od 1932 rokuWniebowzięcia NMP w Polsce).

Do wybuchu II wojny światowej klasztor pełnił funkcję nowicjatu kleryckiego (bracia po maturze z myślą o podjęciu studiów wyższych) i dla braci (do 1932 r.).

Od roku 1995 do 2000 klasztor był miejscem przebywania braci po nowicjacie, przygotowujących się do matury. Od września 2001 do 2003 r.klasztor gościł współbraci przynależących do formującego się romitorium, przeniesionego następnie do Jaworzynki.