Brat Sebastian Sławski był jednym z tych braci, których wyróżniała cnota pracowitości. Nie znał w swoim życiu bezczynności. Choć posiadał predyspozycje intelektualne i miał stosowne wykształcenie, wybrał drogę prostej pracy fizycznej. Przez całe życie był znany z poczucia obowiązku i wypełniał go dosłownie do ostatniej godziny. Zmarł tak jak żył, podczas pracy, z grabiami w rękach.
Z dziejami niższych seminariów duchownych prowincji nieodłącznie związana jest osoba tragicznie zmarłego o. Tymoteusza Frankusa, polonisty i rektora a także, o czym należy pamiętać, prekursora duszpasterstwa powołań.
Bracia kucharze przez długie lata byli wpisani w pejzaż każdego klasztoru. Nigdzie nie było świeckich kucharek i to oni byli prawdziwymi gospodarzami każdego domu zakonnego bez których trudno było sobie wyobrazić życie wspólnoty. Jednym z nich był brat Leon Kasza, który gotował w różnych klasztornych kuchniach przez 40 lat.
W gronie jedenastu seminarzystów prowincji św. Jadwigi, którzy w 1923 r. zdecydowali się przejść do odrodzonej prowincji panewnickiej był także brat Beda Szczygieł. Zachowało się niewiele dokumentów dotyczących jego osoby. Jedynym, krótkim epizodem z jego życia, z którego zachowało się nieco więcej informacji jest pobyt w Pakości, który stał się przyczyną interwencji samego prymasa Wyszyńskiego. O. Beda był też jednym z tych braci, którzy chociaż byli niemieckojęzyczni, zdecydowanie czuli się Polakami i nie mieli wątpliwości do jakiej prowincji powinni należeć. Ich niemiecki rodowód wszelako okazał się później bardzo użyteczny dla prowincji.
W okresie przedwojennym było czymś dosyć częstym wstępowanie do Zakonu nastolatków, którzy z uwagi na młodociany wiek, potrzebowali zgody swoich rodziców. Taką zgodę podpisali, między innymi, rodzice szesnastoletniego Bolka, który nie mogąc doczekać się przyjęcia do Zakonu, już jako czternastoletni chłopiec wstąpił do trzeciego Zakonu św. Franciszka. Był nim późniejszy artysta i twórca poznańskiej szopki brat Izydor Wójciak.
Jedną z najznamienitszych osób w całej historii prowincji był o. Edward Frankiewicz, wykładowca filozofii, historyk, działacz społeczny i wielki czciciel Maryi. Wiele osób darzyło go wielkim szacunkiem z uwagi na jego wykształcenie i kulturę. Przez lata mówiło się o nim - ojciec doktor i wszyscy wiedzieli o kogo chodziło. Zostawił po sobie dużą spuściznę pisarską i pamięć w lokalnych społecznościach, zwłaszcza Osiecznej i Opola. Do dzisiaj pamięć o nim bardziej pielęgnują środowiska świeckie niż współbracia. Jest patronem trzech ulic, które nazwano jego nazwiskiem i figuruje na wielu listach osób zasłużonych. Istnieje też kilka tekstów biograficznych o jego życiu i działalności. Oto co można z nich się dowiedzieć.
Od czasu odrodzenia Prowincji zdarzyło się tylko jeden raz, że pochówku zakonnika dokonano w krypcie klasztornej. Był to zresztą jeden z pierwszych pogrzebów w okresie międzywojennym. Zmarłym był osiemnastoletni nowicjusz brat Oswald Lazar.
Wojenne losy niektórych braci, śledzone z perspektywy wielu lat, wydają się szczególnie ciekawe a czasem wręcz nieprawdopodobne. Problemy z jakimi musieli się zmagać wydają się nam bardzo odległe a jednak nadal czegoś na uczą. Z całą pewnością jest tak w przypadku o Kapistrana Holte, pół Niemca, pół Polaka, któremu obrywało się za ten fakt z jednej i drugiej strony.
W okresie międzywojennym sławę najwybitniejszego kaznodziei w prowincji dzierżył o. Bazyli Gabriel. Wywodzący się jeszcze z prowincji saksońskiej, pierwsze szlify zdobywał jako kaznodzieja niemieckojęzyczny. Prawdziwego rozpędu kaznodziejskiego nabrał jednak w odrodzonej Polsce. Ktoś wyliczył w jego stosunkowo krótkim życiu około 500 wygłoszonych misji i rekolekcji. Wynikałoby z tego, że corocznie głosił ich około 20.
Jednym z najmłodszych braci pochowanych na panewnickim cmentarzu był o. Atanazy Nossol, wybitnie zdolny, dobrze zapowiadający się wykładowca kolegium serafickiego. Jego krótkie życie przerwał niespodziewany, tragiczny wypadek podczas letnich wakacji nad Bałtykiem. Oto co wiemy o jego życiu i okolicznościach śmierci.
